Przezroczysta miłość

 

Najpierw była wielka miłość. Rozmowy i pocałunki nigdy Was nie nudziły, zawsze był na nie czas, zawsze był powód. Szybko zorientowałaś się, że to może być „Ten Jedyny”, mimo że nie przybył na białym koniu tylko Ikarusem, a pokój w akademiku nazywał swoim „pałacem”.  

Wtedy jeszcze Jego wady nazywałaś uroczymi przywarami, egoistyczną przekorę – męską dumą, a kloszardowy look – cygańską nonszalancją.  

 

Może było inaczej. Może pokochałaś pedantycznego okularnika katalogującego skarpetki i cytującego Platona. Ale doczekałaś finału. 

I mniejsza o to, czy to disneyowski „happy ever after” w welonie niesionym przez stadko wróbli, czy nieco bardziej prozaiczna wersja „to może zamieszkajmy razem?”. Romantyczne podchody zakończone, zdecydowałaś się wpuścić faceta do swojego życia na dobre – pod swój dach, do swojej lodówki i kubeczka na szczotki do zębów. 

 

Od teraz widujesz go codziennie - przy kranie, przy porannej kawie i kiedy malujesz paznokcie. Coraz mniej Cię zawstydza, co raz mniej zaskakuje. 

Jest sobie. 

Klnie rano na budzik, zbyt głośno siorpie herbatę, wraca z pracy, zrzędzi w sklepie, rozrzuca brudne ubrania i chrapie. Klasyczne męskie oznaki życia.

Jeśli w Waszym życiu pojawiły się dzieci, dostrzegasz go jeszcze mniej. Zamiast buziaka na przywitanie, rzucasz mu listę zakupów i zażaleń. Zazdrościsz mu tych ośmiu godzin w pracy – przynajmniej wyszedł na zewnątrz, do ludzi, rozmawiał o czymś więcej niż Bob Budowniczy.

Częściej kłócicie się o pieniądze, martwicie się zdrowiem, kursem franka i miejscem w przedszkolu państwowym. Nie patrzycie sobie w oczy – powierzchownie skanujecie zarys postaci i automatycznie wypluwacie daty, ceny, pretensje i coraz agresywniejsze riposty. 

On nie opowiada Ci o swoich problemach w pracy, bo wie że wpadniesz w panikę. Nie zapyta, jak spędziłaś dzień, bo ma dość zrzędzenia, biadolenia i pretensji. Ty czujesz się zacofana i głupia. I myślisz że i On tak Cię widzi, co tylko powiększa twoje zgorzknienie i podejrzliwość. 

Nareszcie wracasz do pracy. Z trudem wbijasz się w zakurzoną marynarkę, potykasz się w szpilkach. Czyścisz torebkę z nawilżanych chusteczek, zaślinionych zabawek i nadgryzionych herbatników. Szybko dociera do Ciebie, że życie za którym tak tęskniłaś jest cholernie ciężkie. Tutaj nie ma taryfy ulgowej, wszyscy zostawiają w domach własne problemy, brudne naczynia i przezroczystych partnerów.

 

Czasami patrzysz na niego i zastanawiasz się, gdzie jest ten zabawny facet w którym się zakochałaś. Boisz się, że i On tak Ci się czasem przygląda i w myślach wylicza Twoją kolekcję zmarszczek, oponek, rozstępów i wszelkich innych nawisów. Na Walentynki cmoknie Cię w policzek, wręczy rachityczną różę, a Ty będziesz udawała zaskoczenie i radość. I pogardę do tego amerykańskiego, skomercjalizowanego święta.

Oglądasz romantyczne filmy jak atlas dinozaurów – niby wiadomo, że to prawda, ale to takie nierealne i śmieszne. 

Ty już wiesz, że bajka z pewnością kończy się na ślubie. Potem nikt już tego nie chce oglądać, o tym słuchać i o tym opowiadać. 

Podskórnie przeczuwasz, że to też jest jakaś miłość – zwyczajne egzystowanie obok siebie, wspólne problemy i tolerancja na dziwactwa. Ale dawno zapomniałaś kim był ten człowiek i nie masz czasu odkryć kim się stał. 

Przypomnij sobie chwile, gdy to wszystko miało dla Ciebie sens. Odkop tęsknotę za kolacją przy świecach i tymi dwoma magicznymi słowami. Podaruj swojemu Przezroczystemu Facetowi najlepszy możliwy prezent – wolność i odrobinę spokoju. 

Umówcie się na mieście, przegadajcie noc przy jednym drinku, złóżcie się na frytki. Zapomnijcie o pracy, kredycie i siatkach centylowych Waszego dziecka. Włóż na siebie coś niewygodnego, opowiedz mu o książce, którą ostatnio czytałaś. Po raz setny wysłuchaj Jego opowieści o samotnym trekkingu w Bieszczadach i śmiej się z Jego dowcipów. 

Flirtuj. Nie patrz na zegarek. Pozwól się odprowadzić do domu i długo całuj go przed drzwiami. 

A potem zapytaj, czy wejdzie na kawę. 

 

 

 
 

źródła zdjęć: 1, 2.