W miejscu publicznym, czy... publicznie?

Właśnie kończy się Światowy Tydzień Karmienia Piersią. Jako umiarkowanie zagorzała, choć od lat niepraktykująca laktywistka, staram się być na bieżąco z wieściami.

Jak wiadomo, mleczny mikroświatek dzieli się na butelkowych i cycowych. W każdej frakcji występuje kilka odmian, w zależności od stopnia natarczywości wyznawanych wierzeń. Raz na jakiś czas ktoś z tłumu krzyknie kontrowersyjne hasło i zaczyna się wojenka na cycki i smoczki. Jak to w Polsce zwykle bywa, do sporu przyłącza się stado ekspertów od wszystkiego, ludowych mędrców i wiecznie oburzonych. Przyłączę się i ja :) 

Co myślę o karmieniu piersią "w terenie"?

Z wykształcenia jestem biologiem, a z przekonania- głosicielem powrotu do natury i wieszczem pierwotnych instynktów. Swojego własnego, rodzonego ssaka karmiłam piersią ponad 18 miesięcy. Ponieważ jednak starałam się zawsze znaleźć równowagę pomiędzy macierzyńską a kobiecą stroną mojej natury, nigdy nie robiłam tego publicznie. 

W miejscach publicznych owszem, ale nigdy publicznie. Darzę mój biust ogromnym szacunkiem i wolę sama wybierać, kto na niego patrzy. 

Zapytałam kiedyś kilka karmiących kobiet, czy kiedykolwiek pytały swoich partnerów, co właściwie myślą opublicznym karmieniu piersią, a raczej co myślą o tym, że to ich kobieta będzie karmić publicznie. 

Nie zapytały. 

Bo przecież rozumie się samo przez się, że jak jest dziecko, to z piersi - obiektu męskich westchnień, robi się pospolity cyc mleczny. Obiekt, który można w dowolnym momencie wyjąć – jak kanapkę lub batonik. I to jest smutne. 

Macierzyństwo i tak wystarczająco obdziera kobiety z intymności.  

Przez 9 miesięcy ciąży obcy ludzie wkładają ci palce w różne miejsca, w czasie porodu nawet grupowo. Po porodzie dopytują o szczegóły anatomiczne i szczypią brodawki. Rozmawiasz publicznie o rozwarciach, nacięciach i szyjkach macicy. Nic dziwnego, że można się w tym zatracić, uprzedmiotowić każdy, najintymniejszy skrawek swojego ciała. Nie służy już ono więcej do podziwiania i dawania przyjemności, ale do inkubowania komórek, parcia i produkcji mleka. Zapominasz, że niegdyś byłaś czyjąś kochanką, fantazją i obiektem pożądania. 

Wiem, że można myśleć inaczej i szanuję to. Nie mam zwyczaju uprawiać laktacyjnych krucjat i mienić się wyrocznią w każdej sprawie.

Jeśli nie przeszkadza Ci publiczne karmienie, jeśli Twój facet nie ma nic przeciwko temu, żeby pan Mietek spod monopolowego oglądał biust jego kobiety, rób to. 

Zawsze będę wspierać karmienie naturalnie.

Niezależnie od stylu.  

Ale jeśli choć przez moment pomyślałaś, że może jednak warto ocalić w sobie tę resztkę intymności i mimo laktacji nadal traktować piersi jako atrybut seksualny, kombinuj.

I wierz mi – da się karmić dyskretnie. 

W czasie, gdy sama byłam karmiącą matką, prowadziłam bardzo aktywne życie. Karmiłam Ala w samolocie, w lesie, w jaskini, na zboczu klifów i na katamaranie. Kluczem jest traktowanie karmienia jak jedzenia, a nie uniwersalnego remedium na wszystko. Jeśli wiesz, że dziecko jest głodne co 2,5-3 godziny, jesteś w stanie wszystko zaplanować. Ale tu zostanę oczywiście zlinczowana  przez zwolenników „karmienia na żądanie”. 

Nic nie poradzę - nie wierzę w sensowność wtykania dziecku piersi na każde stęknięcie, lub o zgrozo, pozwalanie starszemu na samodzielne wyjmowanie sobie "cycka". Jedzenie to jedzenie i nie ma znaczenia, czy zostaje podane w formie butelki czy piersi – powinien być na to odpowiedni czas i warunki. Kiedy pierś od początku będzie traktowana jak jedzenie, tyle że w ciekawszej i (nie boje się tego określenia) zdrowszej formie, życie rodzinne i lokalizacja biustu matki nie będą podporządkowane nastrojom dziecka, maluch szybko będzie przesypiał noce i sam odstawi się od piersi w sensownym wieku.

Zapominanie o sobie, o swoich potrzebach i swoim ciele, jest zawsze złą decyzją.  

Podobnie jak poświęcanie dziecku całej siebie - nie zostawiając niczego swojemu partnerowi. Albo zostawiając nędzne okrawki swojego czasu i ciała.

Źródła zdjęć: hollywoodlife.com i pinterest.com