Zostać młodą matką

Biologicznie rzecz biorąc, kobieta powinna zostać matką przed ukończeniem 30. roku życia, bo wtedy jej ciało najlepiej zniesie ciążę i poród. Tymczasem ciąża przed 25. rokiem życia jest przez większość z nas postrzegana jako życiowa tragedia, żywy dowód głupoty i zacofania. 

 

Czasy się zmieniają. Zmienia się koncepcja rodziny i rola kobiety w społeczeństwie. Zanim pomyślimy o stałym związku, zdobywamy kolejne dyplomy i testujemy kolejnych partnerów w poszukiwaniu idealnego zestawu cech. Decyzję o dziecku ciągle odkładamy w  przyszłość albo rozpisujemy całą strategię działań – istny tor przeszkód do pokonania: dyplom MBA, samochód, mieszkanie, wycieczka do Azji. Mamy coraz większe wymagania i coraz trudniej jest spotkać kogoś, z kim chcielibyśmy się rozmnożyć.

Komentarze na ten temat ciąży w młodym wieku oscylują wokół „wszystko skończone” i „już po mnie”. Macierzyństwo jawi się jako koniec epoki beztroskiej szczęśliwości, początek kieratu i rozdeptanych kapci. Zaślepia nas wizja nieprzespanych nocy, potwornych wydatków, załamania kariery i pogłębiającej się izolacji społecznej. 

Zapominamy, że ZAWSZE to my sami jesteśmy autorami własnej historii. 

Nie ten mały, wierzgający i wrzeszczący człowieczek. 

MY.

Miałam 22 lata, kiedy po raz pierwszy na serio poczułam, że chcę mieć dziecko. Dwa lata później urodziłam Potomka. Przez następne 2,5 roku „siedziałam w domu” wychowując mojego Syna, bo taki model uważaliśmy za najlepszy. W tym czasie moi znajomi i przyjaciele kończyli studia i zmieniali prace. Niektórzy wzięli kredyty, wyjechali na egzotyczne wakacje, zrobili doktoraty. 

Moje życie w pewnym sensie się zatrzymało, skurczyło do rozmiarów jego zaciśniętej piąstki, jego pola widzenia i zasięgu rączek. 

Żyłam nieco na marginesie pędzącej rzeczywistości. Czasami mnie to irytowało, czasami byłam zmęczona, ale nie żałuję ani jednego dnia. To była piękna epoka, a ja postanowiłam przeżyć ją całą sobą. Bo to przecież było moje życie, moje macierzyństwo i moje uczucia. Tak wiele niepowtarzalnych sytuacji i chwil, które będę wspominać do końca moich dni.

To zadziwiające, jak często mamy tendencję do „niedożycia”. 

Niby oddychamy, robimy różne rzeczy, ale ciągle coś nam nie odpowiada, ciągle wolelibyśmy być kimś innym, gdzieś indziej, z kimś innym. Mijają godziny, dni i lata, a my nie mieliśmy jeszcze okazji cieszyć się sobą, swoim własnym życiem, swoim domem i rodziną. 

Jesteśmy ślepi na piękno własnych krajobrazów, głusi na melodię własnych pieśni. Fizycznie jesteśmy obecni, ale nasze myśli wirują gdzieś indziej – śledząc zazdrośnie życie innych ludzi, marząc o rzeczach, których nigdy nie będziemy mieli.  

Oskarżamy innych, często własne dzieci, o nasze porażki, lenistwo i zmarnowane talenty.

Ciąża w młodym wieku wcale nie oznacza, że jesteś skończona. Oznacza tylko tyle, że będziesz mamą. 

Że do wszystkich tytułów, umiejętności i marzeń jakie kiedykolwiek miałaś, dołączą inne, których głębi i mocy nie jesteś w stanie sobie wyobrazić.

Może trochę później niż inni zaczniesz karierę, będziesz mniej wiarygodnym klientem dla banków i stracisz kilku znajomych. Może przez kilka lat będziesz tęsknić za porządnym snem i epickim melanżem. Ale gwarantuję Ci, że nie będziesz już w stanie wyobrazić sobie życia bez dziecka.

Dostaniesz również coś, czego wiele kobiet nie zauważa albo nie potrafi mądrze wykorzystać.  

Miłość daje kobiecie skrzydła,

macierzyństwo – ostre kły i pazury. 

Znacznie mniej przejmujesz się głupotami i opinią ludzi, którzy nic nie wnoszą do Twojego życia. Zaczynasz bardziej cenić swój czas, szanować i podziwiać swoje ciało. Odkrywasz w sobie siłę, jakiej wcześniej nie znałaś. Na nowo definiujesz pojęcia, realność i zasadność swoich marzeń. To może być doskonały moment, żeby zacząć wszystko od nowa. Raz na zawsze zamknąć za sobą etap zakompleksionej, miotanej okolicznościami dziewczynki.

Tak było w moim życiu. Kiedy ponad 3 lata temu poczułam, że etap „matki na pełny etat” właśnie się kończy, chwyciłam swoją historię we własne pazury. Postanowiłam, że odtąd będę robić to, do czego zostałam stworzona i jeszcze na tym zarobię. Zmieniłam miejsce zamieszkania i branżę.

Nigdy nie byłam szczęśliwsza. Mam pracę którą uwielbiam, dach nad głową, szczęśliwe dziecko i znajomych, z którymi każde spotkanie wielokrotnie przewyższa epickością wszystkie imprezy licealne i studenckie. Moja macierzyńska przerwa nie skurczyła mi mózgu, nie zrujnowała kariery i życia towarzyskiego. Znam wiele kobiet, które mogą powiedzieć to samo.

Więc jeśli masz mniej niż 30 lat i małego człowieka w brzuchu lub w ramionach, ciesz się tą chwilą. Ta epoka minie jak mijają pory roku, jak topnieje śnieg i spadają jesienne liście. 

Bez końca wpatruj się w oczy dziecka, całuj zapach jego włosków, pokochaj tę nową, pierwotną część swojej natury.

A potem idź zdobyć świat. Bo tym razem zdobywasz go nie tylko dla siebie.

foto zrobione 3 dni przed porodem :)