Zabawa w wojnę

Pistolety, łuki, miecze, plastikowe żołnierzyki i czołgi. Chłopięce pokoje pełne są takich gadżetów. Zabawa w wojnę jest przecież czymś naturalnym. Tak naturalnym, że w ogóle nie zastanawiamy się nad jej sensem.

 

Jestem pacyfistką i zawsze uważałam, że rolą ludzi inteligentnych jest otwarte potępianie wojny i przemocy. Kiedy urodził się mój Syn obiecałam sobie, że w moim domu nigdy nie będzie militarnych zabawek. I muszę się przyznać, że nie dotrzymałam tej obietnicy.

Może dlatego, że radykalne zasady potrafią zrobić dziecku krzywdę i wykluczyć je społecznie? Może dlatego, że wychowanie dziecka nie jest domeną tylko jednej osoby i wypadkową tylko jednej filozofii życiowej?

Prawdopodobnie wszystko na raz.

Ale jedno nie zmieni się nigdy - moje nastawienie do tematu. I wiara, że rodzic powinien nauczyć swoje dziecko postaw, zbudować fundament jego moralności, zamiast zmuszać do ślepego posłuszeństwa. Dlatego też nigdy nie okłamałam swojego Syna opowiadając mu o wojnie, choć mogłoby to wydawać się drastyczne.

Dlaczego?

Wojna nie jest zabawą.

Wojna nie jest zabawna. 

To jakże proste stwierdzenie jest kluczem do wychowania pacyfistów. Myślicie, że wszyscy to wiedzą, że to jest truizm? Historia niestety maluje inne obrazki.

Kiedy byłam w kinie na "Miasto 44" uderzyła mnie najbardziej jedna sprawa. Przeraziła mnie kompletna nieświadomość i naiwność  bohaterów. Przeraziły mnie ich strzeleckie treningi i chłopięce przepychanki. Przeraziło mnie to, że można dorosnąć w kilka sekund,  widząc jak najlepszy kumpel zamienia się w krwawą miazgę.  

To nie jest fikcja filmowa. Tak było i będzie zawsze. 

Każdego dnia gdzieś na świecie setki młodych chłopców umiera w wyniku działań wojennych. Ze zdziwieniem i strachem w oczach. Bo okazuje się, że na wojnie nie ma opcji "give all" i respawn'ów, które znali z gier komputerowych. 

Osoba, w którą strzelasz wygląda tak samo jak Ty i ma podobne marzenia. I gdybyście spotkali się gdzieś indziej, być może zostalibyście przyjaciółmi. Ale w tym momencie łączy Was tylko prymitywna chęć przeżycia. Nic więcej. 

I czasem chciałoby się powiedzieć, że warto jest walczyć. Za Ojczyznę, za wolność, za tych których kochasz. Ale to tylko propaganda, którą wciska się ludziom, aby bezrefleksyjnie mordowali innych, podobnych do siebie ludzi w imię iluzorycznych idei. Wielu pedagogów odważnie głosiło tą teorię i potępiało "oswajanie" dzieci z pistoletami i militarnym żargonem. 

I nawet jeśli w moim domu będą pistolety i miecze, zawsze będę je traktować jak plastikowe symbole przerażającej prawdy o ludzkości.  

Mówmy dzieciom PRAWDĘ. O nienawiści, o zemście, o wojnie i śmierci. Uczmy dzieci sztuki przebaczenia. Sztuki unikania fizycznych konfliktów i zaniechania zemsty. Sztuki panowania nad emocjami i własnym językiem.

Bo nie ma nic szlachetnego w umieraniu w błocie. Nie ma nic szlachetnego w zabiciu czyjegoś ojca, męża, przyjaciela, syna czy brata. Z jakiegokolwiek powodu i pod każdym niebem naszego okrutnego świata.